We meet, and the angels sing

The angels sing the sweetest song I ever heard

(Johnny Mercer)

Pas d'huîtres ce soir.

Stupid geese walkin' on thin ice

Je n'ose pas te dire ...

In mijn omgeving maakte ik vandaag een negatieve indruk.

Nedko Solakov revisited

Baby It's Cold Outside

Nedko Solakov, Witte de With

I saw with my own eyes the Sibyl of Cumae hanging in a jar, and when the boys said to her: "Sibyl, what do you want?", she replied: "I want to die".

(Petronius, Satiricon)

Laokoon and the witch

How did they find me here

What do they want from me

All of these vultures hiding

Right outside my door (John Mayer)

Rommeldam

Doppelbild

Wim Wiegmann en Hans Nieuwstraten presenteerden vanmiddag in Rotterdam hun film Berlin Doppelbild 1986-2009. Dit jaar bezochten Wiegmann en Nieuwstraten na 23 jaar opnieuw Berlijn om te kijken en te vergelijken: wat is er nog, wat is weg, wat is anders? Het dubbelbeeld is samengesteld uit materiaal uit 1986 en 2009. De film wordt vertoond in de Urban Espresso Bar. Wiegmann monteerde de scènes van toen en nu achter elkaar; je ziet ze afwisselend verschijnen op twee haaks op elkaar aangesloten wanden. Soms is er een vermakelijk droste-effect, wanneer beelden uit '86 verschijnen op een schermpje binnen de recente opnamen. Interessant voor mij als beroepsflaneur. Toch vraag ik me af wat er gebeurt als de twee video's tegelijkertijd naast elkaar zouden draaien. Ik hoop dat Wim mij dat nog een keer wil laten zien.

De Urban Espresso Bar is gevestigd aan de Botersloot 44a, op een steenworp van de Rotterdamse Centrale Bibliotheek. Sinds 2004 stelt uitbater Toine Horvers zijn kelder, de 'Sub-Urban Video Lounge', ter beschikking aan filmers en kunstenaars. Berlin Doppelbild is nog te zien t.e.m. 29 november.

Foto: Wim Wiegmann

Muur 2009

 

Mauerchen

In Berlijn kun je in allerlei winkels 'stukjes Muur' kopen. De brokjes variëren in omvang, maar zijn meestal niet groter dan een flinke pepernoot. Vaak zijn ze gevat in een perspex houdertje, voorzien van een passende memorabele tekst. Ze hebben één vlakke zijde, bespoten met fluorescerende graffititinten: de oorspronkelijke 'West-zijde' van het brokje. Zouden we alle heilig-kruis-splinters uit alle roomse reliekhouders aaneen lijmen, dan zou dat een woud opleveren met sequoia-achtige vegetatie. Metselen we al die stukjes Muur weer tot één geheel, dan ... Nou ja, aan de authenciteit mag worden getwijfeld. Zelf ben ik de trotse bezitter van een écht restje Muur. Ik trof het aan, na enig speurwerk, in de omgeving van de Bernauerstrasse.

Left Behind

Ik vond toch nog een still uit de film Left Behind. In het programmaboekje van het Shoot Me Filmfestival is een foto geplaatst bij de beschrijving van de film. Je ziet hierop echter niet de twee mannen uit de film. De foto toont hun gammele fietsjes, bezwijkend onder grote met steenkool gevulde zakken. Ook hier verrast de analogie met de steenkoolhakkers in kwestie (overigens net als op Courbet's schilderij, een oudere en een jongere).

Shoot Me

Het Haagse Filmfestival Shoot Me beleefde gisteren de laatste dag. Left Behind is een korte docu van de Duitsers Andreas Gräfenstein en Fabian Daub. De film gaat over illegale steenkoolwinning in Silezië. Ik zag niet alle films binnen dit genre. Maar het is waarschijnlijk terecht dat de film werd beloond met de 'Different Angle Award'. Mannen die, moeilijk ademend, met primitief gereedschap in steenkoolwanden bikken. Hun omstandigheden zijn nog slechter dan die van, bijvoorbeeld, de Limburgse mijnwerkers een halve eeuw geleden. Ze hebben geen beschermende kleding, geen goeie attributen. Waartoe mensen in staat zijn om te overleven... Het is niet mijn wereld. Toch gaat het over het Europa van vandaag. De rauwe beelden doen sterk denken aan Courbet's Steenhouwers uit 1850, een van de belangrijkste werken binnen de 19de-eeuwse realistische stroming. Ik geloof niet dat de makers zelf zich hiervan bewust waren. Maar, het zou me niet verbazen als de éminence grise van de jury, voorzitter Emile Fallaux, dit heeft aangestipt tijdens de jurering.

Tijdens het festival fungeerde ik als huisfotograaf. Helaas heb ik geen goeie still uit de film om die vergelijking met Courbet te staven. Niet dat ik ontevreden ben over mijn fotoverslag in het algemeen. Maar, uitgerekend bij de prijsuitreiking aan Gräfenstein en Daub, maakte ik een van mijn lulligste foto's; zo ongeveer het tegengestelde van de heroïsche beelden van die steenkoolhakkers. Mijn excuus dus aan de makers: sorry jongens, jullie zijn óók helden; vanwege jullie signalering. Gefeliciteerd met de prijs!

Shoot Me

Mijn foto's op Flickr

Les Paul 1915-2009

Zo´n 40 jaar geleden kwam ik in het bezit van een koffergrammofoon. Een van mijn eerste platen was ´How high the moon´ van Les Paul; in die tijd - Beatles, Stones etc. - uiteraard hopeloos vergeten en uitgerangeerd. Als melancholicus vond, en vind, ik vooral de b-kant interessant: ´Walkin´ and whistlin´ blues´. Ik moest de pondszware weergever (voorzien van mica-plaatje en stalen naald) over de op bijgevoegde foto zichtbare inham tillen om de loop-en-fluitblues ten gehore te brengen. Het geluid was beter, directer, dan dat van de YouTube-opname, waarvan hierbij de link. En nee inderdaad, het fantastische guitaarwerk blijft hier achterwege. Maar, slenterend langs Seine- Spree- of Arnokade, wil ik dit heerlijke deuntje nog wel ´ns fluiten. Om daarna enigszins gerustgesteld te gaan slapen. Dankjewel Les!

Auto Art

Soms ontstaat kunst vanzelf. Voorbeelden uit Parijs.

Belleville Ménilmontant

Het is echt zo als in ´t filmpje. Toeristen zie je alleen op Pere Lachaise (´meneer, weet u waar Edith Piaf ligt?).

Rondje grafsteen - 3

Rondje grafsteen - 2

Rondje grafsteen

Mijn tweedagelijks rondje rennen om Père Lachaise. Vier kilometer en tweehonderd meter. Net zoiets als rond de Rotterdamse Kralingse Plas dus. De beroemde begraafplaats heeft dezelfde ruitvormige contour.

Atmosferisch Parijs

Eerder schreef ik over een knappe koppenbijeenkomst in het Nai. Tijdens die bijeenkomst filosofeerde men over de voorwaarden voor de ideale stad. Men sprak over verdichting, versmelting, vermenging, ecologie en last but not least het incorporeren van kunst. Dingen waar de burger gelukkig van wordt. In het Parijse 20ste arrondissement tref je dit allemaal aan. Je hoeft er niet naar te zoeken; het is voortdurend om je heen. Het 20ème is 200% Parijs, maar dan zonder toeristen. Ecologisch moet nog veel gebeuren. Het sympathiek aandoende fietsenplan (Vélib'), nu precies twee jaar operationeel, is niet voldoende. De Parijzenaar is niet uit zijn auto te slaan. Fietsen doe je voor de grap en in je vrije tijd. Je gaat niet naar je werk op de fiets.