Volgens een bekende Nicolaaslegende bewaarde een herbergier drie door hem ingemaakte jongens in een ton. Nicolaas bevrijdde de jongelingen en nam de herbergier mee als zijn slaaf. In Lotharingen wordt Sint Nicolaas begeleid door deze figuur, die men daar kent als Père Fouettard (fouetter = geselen). Ik vond hem terug op een 19de-eeuwse centsprent. In die tijd bestonden de volgende opties. 1. De kinderen waren zoet, dan was snoep en speelgoed hun deel. 2. De kinderen waren stout, dan ontvingen hun ouders een cadeau: een takkenbos (gard) om hun kroost mee op hun donder te geven.
Wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de roe. Altijd gedacht dat je in dat laatste geval door Zwarte Piet persoonlijk onderhanden zou worden genomen. Maar het is evident dat ook in Nederland goedheiligman en knecht gereedschap foereerden, waarmee de ouders zélf hun pokkenjong konden aftuigen.
'Goeienavond mevrouw, Sint Nicolaas stuurt me om te vragen of uw kinderen zoet zijn? Zeker, Vader Geselaar, ze zijn altijd braaf. Dan is 't goed, Sinterklaas zal hen vannacht speelgoed en lekkers brengen.'
'Zozo, dus Jopie is altijd stout? Nou dan krijgt-ie geen snoep van de Sint. Alstublieft, een mooie gard om 'm dagelijks mee af te ranselen.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten